Στη Δημοκρατία της Μπανανίας – ή αλλιώς, τα σκατά είναι νόστιμα
Σημείωση: πάσα ομοιότης με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι απλώς συμπτωματική.
Στη Δημοκρατία της Μπανανίας ο σοσιαλισμός φυσικά δεν θα μπορούσε να μην ανθήσει. Όπως λέει και οι παροιμίς, όπου τα σκατά εκεί και οι μύγες (άλλη μία παραλλαγή της γνωστότερης παροιμίας “ο πονηρός πολιτικός και ο μπουνταλάς ψηφοφόρος είναι γεννημένοι ο ένας για τον άλλον”). Επιτέλους ο μεγάλος ο σοσιαλιστής Γιωργάκης ο Περιβόητος, κατάφερε να εκπληρώσει το όνειρό του να μιμηθεί τον σοσιαλιστή μπαμπά του παίρνοντας στα χέρια του τα ηνία της Δημοκρατίας της Μπανανίας. Ας είν’ καλά τα πρόβατα, και βεβαίως η βοήθεια των Ζήμενς και λοιπών σκυλολογίων. Μπήκε σε ενέργεια το Μεγάλο Σοσιαλιστικό Κόλπο που από το 1948 ο Όργουελ στο “1984” το είχε αναλύσει. Με τη συνεργία μιας επιστημονικής προπαγάνδας, που μπορεί να κάνει το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο (και το μαύρο μαύρο), τα αφεντικά του τον ανέβασαν στην εξουσία της Μπανανίας, αφού πρώτα κανόνισαν ο “δεξιός” πολιτικός αντίπαλος να μην κάνει τίποτα απολύτως (κρίμα ο άνθρωπος, χόντρυνε από το πολύ φαΐ), για να ανεβεί αυτός στην εξουσία ώστε με εξυπνότερα προσχήματα να αποτελειώσουν τη χώρα επιβάλλοντας ευκολότερα εκείνα που αν γίνονταν από “δεξιούς” θα προκαλούσαν μεγαλύτερες αντιδράσεις. Στη Δημοκρατία της Μπανανίας λοιπόν, η προπαγάνδα, συγνώμη η δημοκρατία ήθελα να πω, δούλευε άψογα. Η τηλεόραση πρώτα πρώτα, και οι εφημερίδες, έβγαζαν το σκασμό. Τα πουλημένα μουμουέ επιδίδονταν στο ευγενές σπορ της μαζικής αποχαυνώσεως. Μπανάνες πολλές μπορεί να μην υπήρχαν, μπορεί να μην υπήρχε άρτος αλλά τα θεάματα άφθονα (υπήρχαν όμως μαϊμούδες). Συναντήθηκε λέει να πούμε ο Γιωργάκης με τον Νετανιάχουβάχου, τον πρωθυπουργό του γνωστού πιο ηθικού κράτους του πλανήτη, εκείνο ντε που πριν λίγο καιρό ρίχτηκε στα πλοία της ειρήνης σε διεθνή ύδατα και σκότωσε στο ψαχνό όπως έκανε ανέκαθεν, και ο Γιωργάκης ήταν ο μόνος πρωθυπουργός που δεν έβγαλε ούτε τσιμουδιά να καταδικάσει την επίθεση, γιατί ο άνθρωπος είπε να μην στενοχωρήσει τον αντιπρόεδρό του στην Σοσιαλιστική Διεθνή όπου είναι πρόεδρος, τον ισραηλινό υπουργό επίθεσης, συγνώμη άμυνας ήθελα να πω να μη κατηγορούμε άδικα τους ανθρώπους. Και τώρα ξαφνικά βγήκαν στο γυαλί καινούργιοι απολογητές, διάφοροι χαρούμενοι που πανηγύριζαν για τις νέες “επωφελείς διμερείς συμφωνίες” Ελλάδος και Ισραήλ. Μονάχα που κουβέντα δεν έγινε για το περιεχόμενο αυτών των συνφωνιών, να τις δούμε και εμείς με λεπτομέρεια να δούμε τι ακριβώς συνφωνήθηκε να χαρούμε και εμείς, να γελάσει το χιλάκι μας ρε παιδί μου. Γιατι η πλάτη μας το ξέρει, πώς φτάσαμε η χώρα να καταχρεωθεί με συμφωνίες που έγιναν κάτω από το τραπέζι με κρυφούς επαχθείς όρους που είχαν ωφέλη μόνο για τα αρπακτικά και τους μιζαδόρους.
Αυτή η “δημοκρατία” διαχέονταν σε όλη την Μπανανία, και έφτανε και στη Μαγνησία την ταλαίπωρη, στηριζόμενη στους διάφορους γλείφτες της εξουσίας που επιδίδονταν αξιοπρεπώς στο σπορ της εξουσιαστικής αναρριχήσεως. Ένας τέτοιος ήταν και ο νομάρχης μεταξύ άλλων και άλλοι συναφείς πολιτικοί κουμπάροι, δεν θυμάμαι ονόματα, που κατά τη διάλυση της τοπικής αυτοδιοίκησης (πάντα στο μακρόπνοο καταχθόνιο σχέδιο της διάλυσης των τοπικών κοινωνιών μέσω Καποδίστρια, Καλλικράτη και άλλων ευσχήμων όρων) προαλείφονταν για περιφερειάρχες και λοιπά φιλολαϊκά αξιώματα. Πιστοί εφαρμοστές της αρχής του λαϊκισμού βγαίνανε αυτοί οι “Μάγνητες” και καταγγέλανε στο πόπολο της Μαγνησίας την πρώην περιφέρεια (που είχε έδρα τη Λάρισα) ότι τάχα θέλανε να γίνει δασικός ο δρόμος για την οδική διάνοιξη από τον Αγιόκαμπο στο Κεραμίδι, εκμεταλλευόμενοι την βλακωδέστατη λαικίστικη αντιπάθεια των Βολιωτών προς τους Λαρισαίους, και από την άλλη ορύονταν ότι θέλουνε ο δρόμος να είναι όχι δασικός αλλά κανονικός, εκμεταλλευόμενοι την γνωστή πρεμούρα του χωριάτη να βρει να πουλήσει το κτήμα του για ένα ξεροκόματο. Στα παλιά τους τα υποδήματα το Πήλιο, που αμέτρητα χρονάκια πέρασαν χωρίς να κάνουν τίποτα για την προστασία του, και ο κάθε ένας μπορεί να χτίζει όπου γουστάρει και ό,τι γουστάρει και που το ρημάδι το Πήλιο κατάντησε ένα απερίγραπτο μπάχαλο, με μόνους ικανοποιημένους τους μηχανικούς που γέμισαν τον τόπο “μαιζονέτες υπερπολυτελούς κατασκευής” τους συμβολαιογράφους τους δικηγόρους και λοιπά παράσιτα της κοινωνίας, και φυσικά τους ξένους λεφτάδες που ξεπλένουν λεφτά της Ζήμενς κλπ. αγοράζοντας βίλες για τα κυριακάτικα μαμίσια (συγνώμη, έχω πρόβλημα στην προφορά του “γα”). Στα παλιά τους τα παπούτσια το οικοσύστημα του Πηλίου, αφού ο δρόμος αυτός όχι μόνο υποτίθεται ότι θα διανοίξει την τελευταία παρθένα περιοχή που έμεινε άθικτη στο Πήλιο αλλά στην περιοχή εκείνη δεν υπάρχει απολύτως τίποτα: δεν έχει σπίτια, δεν έχει κατοικημένους χώρους, λιγοστά κτήματα μόνο, να φανταστείτε δεν έχει ούτε μαντριά! Ποιον λοιπόν θα εξυπηρετήσει ο δρόμος; Μία απάντηση υπάρχει: αυτούς που ορέγονται νέες βίλες για τα κυριακάτικα μαμίσια.
Μια λέξη αρμόζει στους σκατάδες της εξουσίας που προσκυνάνε τα αφεντικά τους, η λέξη “αϊσιχτίρ”. Περισσότερες λεπτομέρειες για όσους ενδιαφέρονται εδώ (το ξέρουμε, υπάρχουν ακόμα και τέτοιοι).
Σημείωση (η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως): πάσα ομοιότης με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι απλώς συμπτωματική.