Fast track και «Βρώμικος Χάρι»
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ στην “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”
Τύφλα να ‘χει ο Κλιντ Ιστγουντ ως «Βρώμικος Χάρι» – ο σκληρός μπάτσος, που περιφρονεί τους νόμους και εφαρμόζει δικούς του, όπως τους κατεβάζει η γκλάβα του.
Πιο γρήγορο πιστόλι και με τρομερό βεληνεκές, ο υπουργός μας Χάρης Παμπούκης έδωσε ρέστα την περασμένη εβδομάδα, κατά τη συζήτηση στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής του νομοσχεδίου για τις περιβόητες fast track επενδύσεις.
«Οποιος φοβάται, να πάει σπίτι του», απάντησε προκλητικά στις εντός και εκτός Βουλής επικρίσεις, ότι διατάξεις του νομοσχεδίου έρχονται σε κατάφωρη σύγκρουση με το Σύνταγμα και τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Με το ίδιο ύφος απέκρουσε και τις αιτιάσεις ότι η εξπρές διαδικασία για τις επενδύσεις συρρικνώνει, αν δεν εξαφανίζει, τον κοινοβουλευτικό και τον δικαστικό έλεγχο, που παρέχουν στοιχειώδεις εγγυήσεις νομιμότητας…
«Στο νομοσχέδιο -είπε- υπάρχει Βουλή. Κι αν χρειαστεί, θα βάλω και άλλη…»!
Χάρη μάς κάνει, δηλαδή, ο κ. Χάρης, με την περισσή έπαρση…
Για κακή του τύχη η ολοκλήρωση της συζήτησης στην κοινοβουλευτική επιτροπή συνέπεσε -για να τον προσγειώσει ανώμαλα- με το φιάσκο στον Αστακό, όταν το Κατάρ ανακοίνωσε ξαφνικά ότι αποσύρει το ενδιαφέρον του για την πολυδιαφημισμένη επένδυση των 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ.
«Ιδιαίτερα οργισμένος», δηλώνει παρευθύς ο κ. Παμπούκης και… «εγκαλεί» την κοινοπραξία ως «μη σοβαρή», καθώς και όσους επιχαίρουν για τη ματαίωση του έργου.
«Εγκαλεί», δηλαδή, τους πάντες, εκτός από την κυβέρνηση: την αντιπολίτευση, όλες τις περιβαλλοντικές οργανώσεις, ειδήμονες πανεπιστημιακούς, το Τεχνικό Επιμελητήριο και, βεβαίως, την ανάστατη τοπική κοινωνία. Ολοι τους είχαν καταγγείλει τεκμηριωμένα ως διαρκώς καταστροφική για το περιβάλλον και σαν «βραδυφλεγή βόμβα» οικολογικής συμφοράς τη θερμοηλεκτρική μονάδα με καύσιμο το υγροποιημένο αέριο LPG.
Σαν αυτή, που ευτυχώς ματαιώθηκε στον Αστακό, είναι η μία κατηγορία των fast track επενδύσεων που προσδοκά να μας φέρει ο Χάρης Παμπούκης: ό,τι πιο «βρώμικο» τοξικά αρνείται να δεχτεί στα εδάφη της η άλλη, κυρίως η δυτική, Ευρώπη.
Ευρύτερη η δεύτερη κατηγορία εντάχθηκε την τελευταία στιγμή στο νομοσχέδιο ως… τροπολογία! Είναι -μας είπε ο αδίστακτος υπουργός- το πρώτο βήμα για να μπει στο ράφι (;) της ανάπτυξης η τεράστια δημόσια περιουσία, που «ρημάζει αναξιοποίητη». Γενικό ξεπούλημα στον φυσικό μας πλούτο, δηλαδή. Με πρώτα τα εκτός συναλλαγής κοινόχρηστα, παραλίες και δάση (ώς και ο θαλάσσιος βυθός) που αποτελούν και τα «φιλέτα» για ξένους και ντόπιους κερδοσκόπους…
Το άθλιο έργο το έχουμε ξαναδεί πρόσφατα (και εύστοχα το υπενθύμισε προχθές στην «Ε» ο Χρ. Ζέρβας): στο μεγάλο φαγοπότι της Ολυμπιάδας του 2004. Για την οποία ουδέποτε έγινε πλήρης απολογισμός, αλλά ολόκληρη η πολιτική ηγεσία ξέρει και δεν το ομολογεί ότι απετέλεσε το καθοριστικό σπρώξιμο για να φτάσει τώρα η χώρα στο χείλος του γκρεμού. Την Ολυμπιάδα της συναινετικής απρονοησίας (ακόμη την υμνεί σαν μέγα επίτευγμα ο Γ. Παπανδρέου) για την οποία κανένα κόμμα δεν ζήτησε ούτε και θα ζητήσει ποτέ κάποια εξεταστική επιτροπή…
Με την «ολυμπιακή νομοθεσία», λοιπόν, παρακάμφθηκαν πάλι η Βουλή, το ΣτΕ και όλοι οι προστατευτικοί για το περιβάλλον περιορισμοί στην πολεοδομία και τις χρήσεις γης. Ετσι «τα ολυμπιακά ακίνητα κατέστησαν θύλακες θεσμοθετημένης αυθαιρεσίας για το παρόν και το μέλλον» (Μαρίας Καραμανώφ: «Βιώσιμο κράτος και δημόσια κτήση»).
Αυτά αντιγράφει και εμπλουτίζει τώρα ο δεύτερος μετά τον Ραγκούση υπερυπουργός Χάρης Παμπούκης, για τον οποίο διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ (Μάρτιος 2009) του τύπου «η προτεραιότητα στο περιβάλλον αποτελεί πρωτεύοντα στόχο και δέσμευση για μας» είναι, προφανώς, πράσινα άλογα για τους χαχόλους.
Το σύνδρομο της αρπαχτής, το να κόβεις δρόμο, δηλαδή, για να «πιάσεις την καλή», είναι κοινό γνώρισμα και πρακτική για όλα τα λαμόγια. Αλλά θα ‘πρεπε να θεωρείται αδιανόητο να χαρακτηρίζει μια κυβερνητική αναπτυξιακή πολιτική.
Ανάπτυξη σημαίνει αγάπη με πάθος για τον τόπο, όραμα, πρόγραμμα και μόχθος. Ητοι, ο κατ’ εξοχήν δύσκολος δρόμος για πολιτικούς με ευρύνοια, ήθος και τόλμη…
Εβλεπα στην κρατική τηλεόραση τον άξιο στην ερευνητική δημοσιογραφία Κώστα Βαξεβάνη (το συναρπαστικό και εξόχως αποκαλυπτικό βιβλίο του για την πολιτική διαφθορά «Ο άνθρωπος του τείχους», εκδόσεις «Μεταίχμιο», πάει καλά, παρ’ ότι το τυλίγει πέπλο σιωπής…) να βγάζει από το «Κουτί της Πανδώρας» ένα ένα τα τρομακτικά στοιχεία για την αγροτική παραγωγή μας και ανατρίχιαζα:
Εξάγουμε αγροτικά προϊόντα αξίας 14.400.000.000 ευρώ και εισάγουμε υπερτριπλάσια (48.100.000.000). Ακόμη και για το εθνικό φαγητό μας, τη φασολάδα, βάζουμε στο τσουκάλι τρεις φορές περισσότερα ξένα φασόλια, όταν η ποιότητα των δικών μας, από τις Πρέσπες και την Καστοριά, είναι ασυναγώνιστη παγκοσμίως.
Στέρφα πια η γη μας – πώς να βγούμε από την κρίση; Στα καφενεία, εκμαυλισμένοι επί δεκαετίες από τις επιδοτήσεις, οι αγρότες μας, πώς θα ξαναγυρίσουν στα χωράφια; Και πώς θα γίνουν κυψέλες δημιουργίας από άντρα διαφθοράς οι κομματοκρατούμενοι συνεταιρισμοί, κύριε Παμπούκη μας;