Εφημερίδα των Συντακτών

22/4/2013

ΖΩΕΣ ΣΤΑ ΜΠΛΟΚΑ Μέχρι να βγούν τα παιδιά τους από τη φυλακή

 

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ «ΕΦ.ΣΥΝ.» ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

«Πόσα ψέματα θα γράψουν πια οι δημοσιογράφοι; Και πού είναι τώρα; Για να μιλήσουν για τον αγώνα μας πρέπει να τρώμε ξύλο;», μας λέει ένας πολύ οργισμένος και αποφασισμένος παππούς

 

Ρεπορτάζ: Ντίνα Δασκαλοπούλου, φωτογραφίες: Μάριος Λώλος

Κάτω από τον λαμπερό ανοιξιάτικο ήλιο, κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό, ανήμερα της 21ης Απριλίου οι λέξεις «χούντα» και «δημοκρατία» ηχούν πιο μεστές παρά ποτέ στην Ιερισσό. «Τα δυο αδέρφια μας είναι στη φυλακή και ανά πάσα στιγμή μπορούν να μας πάρουν και τους υπόλοιπους 18» – είναι οι πρώτες κουβέντες που ακούς όταν φτάνεις στα φυλάκια που προστατεύουν την περιοχή από μια νέα εισβολή των ΜΑΤ. Στην κύρια είσοδο μια μεγάλη ταμπέλα: «Καλώς ήρθατε στο γαλατικό χωριό. Ή με τους Ρωμαίους ή με τους Γαλάτες!». Πιτσιρίκια που παίζουν πάνω σε καταπράσινους λόφους και φωνάζουν κάθε φορά που ένας ασφαλίτης περνάει από μπροστά τους «Αλήτες είναι τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες!». Μανάδες που μαγειρεύουν και φέρνουν γλυκά. Πατεράδες που κουβαλάνε ξύλα και «ταΐζουν» τις φωτιές.

«Η ζωή του χωριού έχει πια μεταφερθεί στα μπλόκα. Στα σπίτια μας γυρίζουμε μόνο για να κοιμηθούμε κάποιες ώρες», μου λέει ένας κοτσονάτος και πολύ στραβωμένος παππούς. «Πόσα ψέματα θα γράψουν πια οι δημοσιογράφοι; Και πού είναι τώρα; Για να μιλήσουν για τον αγώνα μας πρέπει να τρώμε ξύλο; Αλλιώς δεν υπάρχουμε καν. Λοιπόν, γράψε: στα μπλόκα θα μείνουμε μέχρι να βγούνε τα παιδιά μας από τη φυλακή. Αυτά τα αγόρια είναι οι γιοι όλων μας. Κι όχι μόνο της Ιερισσού, όλα τα χωριά είμαστε μια γροθιά».

Ο αγώνας έχει πια γίνει ο μοναδικός στόχος ζωής για τη Βορειοανατολική Χαλκιδική: ολημερίς κι ολονυχτίς οι άνθρωποι δεν κουβεντιάζουν τίποτε άλλο. Στα σπίτια τους και στις δουλειές τους, στα σχολεία και στα καφενεία, δεν υπάρχουν άλλες λέξεις από τον «αγώνα» και τη «δικαίωση». Και, τις τελευταίες μέρες όλο και πιο έντονα, η λέξη δημοκρατία. «Εχουμε καταλάβει πως πια το θέμα δεν είναι τα μεταλλεία, δεν είναι καν ο Κάκκαβος», λέει η 53χρονη Ελένη. «Αγωνιζόμαστε για το ίδιο το πολίτευμα. Κι όσο η εξουσία σκληραίνει τη στάση της τόσο πιο αποφασισμένοι θα είμαστε κι εμείς. Πρέπει όμως κι εσείς στα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας να καταλάβετε τι συμβαίνει και να εξεγερθείτε».

Ο κλοιός γύρω από τα χωριά έχει κλείσει ασφυκτικά. «Φτάνουν τους ανθρώπους στα όρια των αντοχών τους και τους εμπνέουν πάρα πολύ έντονα συναισθήματα φόβου, οργής και πόνου», εξηγεί η κοινωνική ψυχολόγος Αννη Βασιλείου. «Οταν ταυτόχρονα πατιούνται όλα τα κουμπιά του ψυχισμού, τίθεται σε κίνδυνο πια η δημόσια υγεία. Πιέζουν με κάθε μέσο, όχι μόνο τους 20, αλλά ολόκληρη την τοπική κοινωνία». Και, όντως, δεν υπάρχει πια οικογένεια που ένα μέλος της να μην έχει κακοποιηθεί με κάποιον τρόπο. «Είμαι η μητέρα του πιτσιρικά που έφαγε το πολύ ξύλο στη Θεσσαλονίκη», με πλησιάζει η μάνα του 19χρονου Θεολόγη. «Ο γιος μου βλέπει συνεχώς εφιάλτες ότι τον χτυπάνε, ότι είναι στη φυλακή. Ξυπνάει σοκαρισμένος και μετά νιώθει άσχημα. “Εγώ τουλάχιστον είμαι έξω, τα δυο παλικάρια τι θα απογίνουν;” με λέει. Ολο αυτά σκέφτεται».

«Να μας βάλουν εμάς φυλακή, είμαστε γέροι, τα παιδιά μας μεγαλώσανε», μου λέει ο 70άρης κύριος Γιώργος. «Σκέφτομαι σήμερα να πάω στη Θεσσαλονίκη με τη βαλίτσα μου και να τους πω “Πάρτε εμένα κι αφήστε τα παλικάρια να πάνε σπίτια τους, στα παιδιά τους, στις γυναίκες τους. Διψάτε για αίμα; Πάρτε το δικό μας”». Καθώς η πολυπληθής αποστολή του ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει στο βήμα του πνευματικού κέντρου του χωριού, οι φωνές των χωριανών που έχουν συγκεντρωθεί δυναμώνουν: το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά. «Είμαστε εδώ για να πάρουμε κουράγιο και όχι για να σας δώσουμε, για να μάθουμε από εσάς είμαστε εδώ και λιγότερο για να σας πούμε», λέει η βουλευτής Θεανώ Φωτίου. «Από σήμερα θα αναπτύξουμε ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης. Θα διεθνοποιήσουμε το πρόβλημα ώστε να μάθει η Ευρώπη και ο Καναδάς τι συμβαίνει σε αυτή τη μικρή πόλη που αντιστέκεται με τόσο σθένος». Κι ενώ το σύνθημα «Χούντα – ΕΛ.ΑΣ. – Αντώνης Σαμαράς» ακούγεται μυριόστομο, το λόγο παίρνει η Κατερίνα Ιγγλέζη: «Εχουμε δύο πολιτικούς κρατούμενους, δύο αγωνιστές στη φυλακή. Σαν σήμερα [σ.σ.: χθες] εγκαθιδρύθηκε χούντα στην Ελλάδα με πραξικόπημα. Σήμερα η τρικομματική κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να καταργήσει τη δημοκρατία».

Στο βουνό

Οταν αργότερα κάποιοι από τους κατοίκους θα ανέβουν στο βουνό και θα αντικρίσουν τις αιωνόβιες οξιές που έχει ήδη σωριάσει καταγής η Ελληνικός Χρυσός, τα λόγια της γιαγιάς Καίτης που ακούστηκαν πριν στη συγκέντρωση αποκτούν άλλο νόημα. Δεν έχει διαβάσει Ελιοτ η γιαγιά και δεν ξέρει πως «ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός». Κι όμως αυτός ο σκληρός Απρίλης κρύβεται σε κάθε της λέξη: «Ζήσαμε πόλεμο, ζήσαμε κι εμφύλιο. Δεν λυγάμε, βρε, δεν λυγάμε». Λίγα μέτρα παραπέρα, αραγμένα σ’ έναν μαντρότοιχο, τρία πιτσιρίκια τραγουδάνε. Το σύνθημα από πίσω τους γράφει: «Μη φοβάστε, κερδίζουμε».

…………………………………………………………………. 

Τα ΜΑΤ ήταν εκεί, ο Ρουπακιώτης όχι…

Ηταν σίγουρα η πιο επεισοδιακή συγκέντρωση που έχουν να θυμηθούν οι δικηγόροι της Θεσσαλονίκης. Το Σάββατο στο κτίριο του Δικηγορικού Συλλόγου τελέσθηκαν τα εγκαίνια του Ινστιτούτου Κατάρτισης Διαμεσολαβητών Θεσσαλονίκης με επίσημο προσκεκλημένο τον υπουργό Δικαιοσύνης, Αντώνη Ρουπακιώτη. Οι δικηγόροι συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν για τις βίαιες συλλήψεις κατοίκων της Ιερισσού, τη συνταγματική και δικονομική εκτροπή και την παραλυσία της Δικαιοσύνης. Οι νομικοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ, ενώ η αστυνομία εμπόδιζε ακόμα και όσους είχαν προσκλήσεις για την εκδήλωση να μπουν στο κτίριο.

Το μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, Ζήσης Κλεισιάρης, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο καθώς, όπως κατήγγειλε ο ίδιος, φέρει τραύματα στο πόδι και τα πλευρά. Δήλωσε, μάλιστα, ότι θα καταθέσει μήνυση για τον ξυλοδαρμό του. «Είχαμε πάει να διαμαρτυρηθούμε στον υπουργό, που τελικά δεν ήρθε, και δεν μας επέτρεπαν να μπούμε στο κτίριο του συλλόγου μας, αν και δείξαμε ταυτότητες, αν και είχαμε επίσημες προσκλήσεις», είπε ο πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, Μανώλης Λαμτζίδης, που σε ένδειξη διαμαρτυρίας ξάπλωσε με το επίσημο κοστούμι του στη μέση του δρόμου, ενώ η εκδήλωση ήταν σε εξέλιξη.

Εν τω μεταξύ, οι κάτοικοι της Χαλκιδικής απέστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας στον Α. Ρουπακιώτη: «Σας ρωτάμε κ. Υπουργέ, Γιατί οι δύο συμπολίτες μας ανακρίθηκαν στο Μέγαρο της Αστυνομικής Δ/νσης Θεσσαλονίκης και όχι στο Δικαστικό Μέγαρο; Αποτελεί αυτό το γεγονός μια έμμεση παραδοχή παραχώρησης αρμοδιοτήτων και εξουσιών από τη Δικαιοσύνη στην αστυνομία; […] ΟΦΕΙΛΕΤΕ να ελέγξετε τις καταγγελίες πολιτών, δικηγόρων και Διεθνούς Αμνηστίας που αφορούν σε κατ’ εξακολούθηση καταπάτηση ανθρωπίνων, δικονομικών και συνταγματικών δικαιωμάτων στη Χαλκιδική. ΕΧΕΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να προστατέψετε τα δικαιώματα αυτά! Σε αντίθετη περίπτωση, θα είστε υπόλογος απέναντι σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία». Ο υπουργός τελικά δεν παρέστη ούτε στα εγκαίνια, ούτε μέχρι τώρα δείχνει να έχει ακούσει τα αγωνιώδη ερωτήματα των κατοίκων.

Ν.Φ.

……………………………………………………………

Σκουριές στην ενημέρωση

Κανένας από τους ομιλητές δεν είχε ξανακούσει τις καμπάνες ενός χωριού να χτυπούν για να ξεκινήσει μια εκδήλωση. Και κανένας από τους χωριανούς δεν είχε ποτέ φανταστεί ότι θα συζητάει επί 4 ώρες για τα ΜΜΕ, την προπαγάνδα, την κυρίαρχη αφήγηση και την αντιπληροφόρηση. Τουλάχιστον 500 άνθρωποι μαζεύτηκαν το Σάββατο στην Ιερισσό για να ακούσουν και να συμμετάσχουν στη συζήτηση με τους πανελίστες (Κώστα Αρβανίτη, Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου, Μάριο Λώλο, Αρη Χατζηστεφάνου και Ντίνα Δασκαλοπούλου). Ολόκληρη η συζήτηση θα ανέβει στο https://soshalkidiki.wordpress.com/