Πριν μερικούς μήνες γίναμε μάρτυρες του πρωτοφανούς δημοσιονομικού γεγονότος της μείωσης του “τέλους ταξινόμησης” των ΙΧ αυτοκινήτων “για την τόνωση της αγοράς”.

Η χρήση του ΙΧ αυτοκινήτου έχει διαλύσει τις πόλεις, επιβαρύνει το περιβάλλον, επιβαρύνει την οικονομία (πρόκειται για εισαγόμενη τεχνολογία), και βέβαια επιβαρύνει την ήδη επιβαρυμένη τσέπη του καταναλωτή. Βέβαια, θα έλεγε κανείς, ας μην χρησιμοποιούν αυτοκίνητο οι πολίτες. Σωστά. Έλα όμως που το κράτος και οι εταιρείες σε αγαστή συνεργασία κάνουν ότι μπορούν για να χρησιμοποιεί ο πολίτης αυτοκίνητο:
-τα μαζικά μέσα μεταφοράς υπονομεύονται και απαξιώνονται (σιδηρόδρομος, αστικές και υπεραστικές δημόσιες μεταφορές)
-οι υποδομές για τη χρήση του ποδηλάτου στον αστικό ιστό είναι ανύπαρκτες και δεν προωθούνται
-μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι κατασκευάζονται συνεχώς, ισοπεδώνοντας τη χώρα και διαλύοντας πόλεις και χωριά, με συνεχές τσέπωμα των εργολάβων και μόνιμη “υποστήριξη” από το εκάστοτε υπουργείο ρεμούλας δημοσίου χρήματος (αλλιώς δημοσίων έργων – και ολίγον περιβάλλοντος…).

Και επειδή δεν έφταναν αυτά, στο πνεύμα του γενικού ξεπουλήματος, αντί την “κρίση της αγοράς” να την πληρώσει η αγορά (δεν λένε ότι “η αγορά αυτορυθμίζεται”;), μειώθηκε ο κρατικός φόρος για να την πληρώσει το κράτος. Καμία μείωση για τον καταναλωτή, καμία μείωση για τις εταιρείες αυτοκινήτων. Με άλλα λόγια, για όσους δεν το κατάλαβαν καλά, έγινε μία ακόμα ρεμούλα στο δημόσιο χρήμα: πήραν από το δημόσιο (έμμεσα από όλους εμάς) και δώσανε στις εταιρείες αυτοκινήτων. Και αυτές οι καημένες δήλωσαν “καλό αλλά λίγο”, γιατί δεν τους έφτασε, ήθελαν κι άλλο.

Και τώρα η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται με τα κλιματιστικά…
Επιδοτούνται λέει με 150 ευρώ!

Το “σύνδρομο του κλιματιστικού” από μόνο του μπορεί να περιγράψει πολύ καλά το σύγχρονο οικολογικό πρόβλημα.

Είναι από την ιστορία γνωστή η τρομερή φράση του Λουδοβίκου, “apres moi le deluge”. “Μετά από μένα ο κατακλυσμός”. Οι Γάλλοι ευγενείς του Μεσαίωνα νοιάζονταν μονάχα για το πώς θα φάνε όσο περισσότερο μπορούσαν, με πλήρη αδιαφορία για το αύριο. Η απόλυτη έκφραση του “ζήσε εσύ και άσε τους άλλους να πεθάνουν”. Αυτή ακριβώς είναι και η φιλοσοφία του κλιματιστικού: βάλε το εσύ στο χώρο σου, και το τι θα γίνει έξω από το δικό σου χώρο μη σε ενδιαφέρει, μη σε νοιάζει τι συνέπειες έχει η χρήση του. Ο απόλυτος ατομισμός, ο οποίος φυσικά αποφέρει ουκ ολίγον χρήμα. Νυν υπέρ χρήματος ο αγών, όπως πάντα φυσικά.

Μέσα σε μια μόνο δεκαετία γέμισε η Ελλάδα κλιματιστικά. Κλιματιστικό στο γραφείο, κλιματιστικό στο σπίτι, κλιματιστικό στο αυτοκίνητο. Και βέβαια, οι συνέπειες ολέθριες. Όχι μόνο για την κατανάλωση ενέργειας δηλ. ηλεκτρικού ρεύματος (μέχρι που στις ημέρες καύσωνα να γίνονται τα τραγελαφικά με τα μπλακ-άουτ που ζήσαμε τα πρόσφατα καλοκαίρια), αλλά και για τη θέρμανση του περιβάλλοντος με τον εξής φυσικό μηχανισμό: η λειτουργία των κλιματιστικών απαιτεί συγκεκριμένη ενέργεια, η οποία συγκεκριμένη ενέργεια βάσει του δεύτερου θερμοδυναμικού αξιώματος μετατρέπεται τελικά σε θερμότητα, η οποία θερμότητα προστίθεται στη θερμότητα που μεταφέρει το κλιματιστικό από τον ψυχόμενο χώρο στον εξωτερικό θερμαινόμενο. Το κλιματιστικό μεταφέρει θερμότητα από μέσα έξω, και η θερμότητα που μεταφέρεται έξω είναι η θερμότητα του εσωτερικού χώρου προσαυξημένη κατά την ενέργεια που απαιτεί η λειτουργία του μηχανήματος. Με άλλα λόγια, η λειτουργία των κλιματιστικών αυξάνει τη συνολική θέρμανση του περιβάλλοντος στο σύνολό της.

Με άλλα λόγια, όταν κάποιος χρησιμοποιεί κλιματιστικό εξασφαλίζει την ατομική του άνεση αλλά εις βάρος της άνεσης των υπολοίπων. Έχετε παρατηρήσει τη θερμότητα που σας χτυπάει όταν περνάει δίπλα σας ένα αυτοκίνητο με αναμένο το κλιματιστικό του; Τα κλιματιστικά συμβάλλουν στο φαινόμενο της πυρίκαυστης καλοκαιρινής πόλης, και ειδικά για την Ελλάδα που έχουμε ζεστά καλιαίρια. Στο ψυχοκοινωνικό επίπεδο, τα κλιματιστικά δημιουργούν την ψευδαίσθηση του “έλα μωρέ τι έγινε;”, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αδιαφορούν για το γενικότερο πρόβλημα, αφού μπορούν με αυτά να βολεύονται ατομικά χωρίς να νιώθουν το πραγματικό πρόβλημα.

Και έρχεται λοιπόν πάλι το καλό μας υπουργείο, και λέει “επιδότηση των κλιματιστικών”. Πάλι για να πουλάνε οι εταιρείες. Οι συνέπειες όμως της χρήσης τους; Όσο περισσότερο χρησιμοποιούνται τα κλιματιστικά τόσο περισσότερο υπονομεύουν το περιβάλλον.

Ένας ανεμιστήρας οροφής κοστίζει 50 ευρώ (μαζί με τα έξοδα της εγκατάστασης του τεχνικού). Δεν επιδοτούν τους ανεμιστήρες οροφής με 50 ευρώ, αλλά επιδοτούν τα κλιματιστικά με 150! Γιατί αυτά κοστίζουν περισσότερο, οπότε πληρώστε, και βέβαια έχοντας στήσει τις εταιρείες εισαγωγής (επίσης πρόκειται για εισαγόμενη τεχνολογία, λες και δεν θα μπορούσαμε και αυτά να τα κατασκευάζουμε εμείς) θα κονομήσουν περισσότερο χρήμα. Και πάλι μας πούλησαν.