ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Ο ΤΥΠΟΣ των ήλων
Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Μόνιμα έλκη
Το σκάνδαλο Βοσκόπουλου-Γκερέκου υπενθύμισε ένα έγκλημα διαρκείας: την τοποθέτηση ασχέτων σε καίρια κυβερνητικά πόστα, όπως είναι η μεγάλη βιομηχανία της χώρας, ο Τουρισμός…
Όμως οι ολέθριες αυτές επιλογές δεν είναι απλώς -ή συμπτωματικώς- ατυχείς. Αποκαλύπτουν πλήρη άγνοια ή αδιαφορία των εκάστοτε κυβερνώντων για την εκπόνηση σοβαρού, συγκροτημένου σχεδίου, που θα λαμβάνει υπ’ όψιν του τη θεραπεία των παθογενών και την επιθετική ανάπτυξη κρισίμων για την οικονομία τομέων. Τα προγράμματα των κομμάτων, που κυβερνούν εκ περιτροπής, συνήθως περιλαμβάνουν ιλουστρέ γενικότητες και όχι ουσιαστικές, ευφάνταστες και υλοποιήσιμες προτάσεις. Επομένως δεν εκπλήττουν οι επιλογές για τους επικεφαλής των τομέων αυτών. Είναι απολύτως συμβατές με τη γενικότερη ελαφρότητα που διακρίνει το καθεστωτικό σύμπαν… Επί της ουσίας, τώρα: ο Τουρισμός δεν είναι θέμα δημοσίων σχέσεων και πετυχημένης διαφημιστικής καμπάνιας, ούτε μπορεί να επαφίεται μονάχα στις ικανότητες των εκάστοτε ιθυνόντων. Ακόμη και ο καλύτερος μάνατζερ του κόσμου δεν θα τα καταφέρει, όταν τόσο η γενικότερη υποδομή της χώρας όσο και ειδικότερες πτυχές που αφορούν στη βιομηχανία του Τουρισμού πάσχουν απελπιστικά. Εν τάχει η οδυνηρή υπόμνηση: η χώρα, ένα προνομιακό οικόπεδο στην υφήλιο, έχει προβληματικά λιμάνια, ελλιπές οδικό δίκτυο (Διάβολε! Δεν υπάρχουν δρόμοι της προκοπής ούτε για αρχαιολογικούς και τουριστικούς προορισμούς, όπως η Ολυμπία, οι Δελφοί και η Επίδαυρος), ανοιχτές χωματερές, λίγα ελικοδρόμια, προβληματική περίθαλψη, Μουσεία με ωράρια απαράδεκτα, αυθαίρετη ανοικοδόμηση που έχει καταστρέψει το φυσικό τοπίο, ρυπογόνες βιομηχανίες κοντά στη θάλασσα, σε ποτάμια και λίμνες, και αρχαιολογικούς χώρους πλήρως εγκαταλελειμμένους. Ταυτόχρονα: άθλια «rooms to let», κραυγαλέες ελλείψεις σε μαρίνες και γήπεδα γκολφ (ας συγκρατηθούν λίγοι οι ευαίσθητοι: θα πούμε παρακάτω πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της έλλειψης νερού), και πλήρης ασυδοσία από επαγγελματίες (ταξιτζήδες, εστιάτορες κ.ά.) η οποία πλήττει θανάσιμα την εικόνα και την οικονομία της χώρας. Και βέβαια, ένα τεράστιο πρόβλημα που ανέκυψε μετά την εισδοχή της χώρας στην ευρωζώνη: η ακρίβεια. Η οποία εκτίναξε την προσιτή Ελλάδα στη ζώνη των ακριβών χωρών, με απτές τις επιπτώσεις (και) στον Τουρισμό… Αν λάβουμε υπόψη ότι η χώρα μας θα μπορούσε να ζει σχεδόν αποκλειστικά από τον ήλιο, τη θάλασσα και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της, στοιχεία απολύτως συμβατά με μια σοβαρή, μακράς πνοής τουριστική βιομηχανία, καθίσταται προφανές ότι ο τομέας αυτός θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα για τα κόμματα εξουσίας. Απόλυτη, δε… Αντ’ αυτού, παρατηρείται πλήρης απουσία σοβαρού σχεδίου και -με όλη τη σημασία της λέξης- εγκληματική αδράνεια στην αναχαίτιση των παθογενών καταστάσεων… Κάποτε η κυρία Βάσω Παπανδρέου, υπουργός Ανάπτυξης (με αρμοδιότητα και για τον Τουρισμό), πήγε σε ένα νησί για διακοπές και άκουσε τα γκαρσόνια σε μια ταβέρνα να λένε για «μερίδες ξου». Ρώτησε και έμαθε ότι είναι συνθηματικό για μερίδες που έχουν παραγγείλει… ξένοι τουρίστες. Εξανέστη και κατήγγειλε το γεγονός σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε άμα τη επιστροφή της. Αλλά τι συνέβη έκτοτε; Απολύτως τίποτε. Οι εστιάτορες συνεχίζουν απτόητοι να θεωρούν τους τουρίστες «αμερικανάκια» και να τους κλέβουν, οι ταξιτζήδες το ίδιο, όπως και άλλοι επαγγελματίες… Μια σοβαρή χώρα θα θέσπιζε δρακόντειους νόμους για να αντιμετωπίσει στη ρίζα του το κακό. Με αυστηρά πρόστιμα ή ακόμη και με οριστική αφαίρεση της άδειας λειτουργίας… Αλλά μήπως έγινε κάτι στους υπόλοιπους τομείς; Οι μικρές βελτιώσεις δεν αναιρούν τον κανόνα: ελάχιστα βήματα και μόνιμα έλκη. Όπως, ας πούμε, το προβληματικό λιμάνι του Ηρακλείου που έδιωξε τελικά το περίφημο κρουαζιερόπλοιο «Αΐντα», επειδή η πολιτεία (κεντρική εξουσία και δήμος) άφησε το λιμάνι στην τύχη του. Το ίδιο συμβαίνει π.χ. με το λιμάνι της Σαντορίνης και άλλων νησιών… Το αστείο και τραγικό συνάμα -πέραν των προβληματικών υποδομών και των παθογενών που χρονίζουν- είναι ότι ο Τουρισμός αντιμετωπίστηκε με απίστευτη περιφρόνηση και από την Αριστερά. «Δεν θα γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης», έλεγε κάποιος επιφανής του χώρου, ενώ με καχυποψία και εχθρότητα αντιμετωπίζονται και οποιεσδήποτε νύξεις για μαρίνες και γήπεδα γκολφ. (Μια στάση εδώ: η τεχνολογία εξασφαλίζει άφθονο νερό με επεξεργασία λυμάτων ή αφαλάτωση για την υδροβόρα επένδυση του γκολφ). Ανάλογη ήταν και η αντίδρασή της στο θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων, που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν στην Ελλάδα μισόν αιώνα διαρκούς ευημερίας. Δεν κατάλαβε τίποτε η Αριστερά. Όπως δεν κατάλαβε και ο πρωθυπουργός εκείνης της εποχής, ο ολίγιστος Σημίτης. Περί αυτού -και της μεγάλης ευκαιρίας που χάθηκε- στο αυριανό σημείωμα…