Οι υπογραφές για τα θαλάσσια θηλαστικά του Αττικού Πάρκου έχουν περασει τις 1000. Χρειάζεται όμως να μαζευτούν πολύ περισσότερες για να κατατεθούν το Σεπτέμβρη παράλληλα με οποιαδήποτε δράση. Τα δελφίνια, όπως και τα άλλα ζώα, δεν έχουν καμία θέση σε κάνενα Αττικό Πάρκο. Όσοι είμαστε τυχεροί θα τα δούμε και φέτος στη θάλασσα. Για όσους δεν έχουν υπογράψει http://www.petitiononline.com/delfinia/petition.html Απόσπασμα για την απελευθέρωση δελφινιών από το βιβλίο
From Dusk ‘til Dawn του Keith Mann
Στις αρχές του 1977, μια ομάδα που αυτοαποκαλούταν Υπόγειος Σιδηρόδρομος εκτέλεσε ένα τολμηρό σχέδιο για να διασώσει από ένα εργαστήριο του Πανεπιστημίου της Χαβάης δύο δελφίνια, που χρησιμοποιούνταν σε πειράματα σχετικά με την ικανότητα επικοινωνίας τους. Τα υποκείμενα, που ονομάζονταν Puka και Kea, είχαν απαχθεί από τον Κόλπο του Μεξικό έξι χρόνια νωρίτερα. Οι ιδρυτές του Υπόγειου Σιδηρόδρομου, δύο φοιτητές που ήταν επίσης σέρφερ και έπαιρναν μέρος στο πρόγραμμα, είχαν απογοητευτεί από τα ανελέητα πειράματα. Τα δελφίνια μέσα στις ατομικές στείρες δεξαμενές τους στερούνταν περαιτέρω ερεθισμάτων μέσω της αφαίρεσης παιχνιδιών, ώστε να ενθαρρύνονται να συνεργάζονται καλύτερα με τους εκπαιδευτές.
Ο Steve Sipman και ο Kenny Le Vasseur ήταν μάλλον οι μόνοι φίλοι που είχαν αυτά τα δελφίνια και ήταν εύκολο για αυτούς να τα προετοιμάσουν για την απελευθέρωσή τους. Δουλεύοντας αργά τη νύχτα και τα σαββατοκύριακα, οι δυο τους έμαθαν κρυφά στα δελφίνια να ψαρεύουν μόνα τους όσο καλύτερα μπορούσαν. Θα μπορούσε να είναι μια αργή διαδικασία, αφού είχαν περάσει έξι χρόνια σε μικρές, στρογγυλές, τσιμεντένιες δεξαμενές του 1,5 μέτρου, όπου ταΐζονταν κατεψυγμένα ψάρια με το χέρι, αλλά τα δελφίνια μάθαιναν -και έπαιζαν- με ενθουσιασμό, ίσως ακόμα και να αισθάνονταν ότι όδευαν προς μια καλύτερη ζωή. Και πράγματι.
Οι δύο άντρες επιστράτευσαν τη βοήθεια συμπαθούντων και στις 29 Μαΐου, η ομάδα πήγε να πραγματοποιήσει το σχέδιο, τη στιγμή που οι συνάδελφοι τους στο εργαστήριο είχαν φύγει για το σαββατοκύριακο. Η εκτέλεση του σχεδίου αποδείχθηκε εξαιρετικά απλή. Βοηθάει βέβαια να έχεις κάποιον εκ των έσω όταν προσπαθείς να πετύχεις κάτι τέτοιο, αλλά ακόμα και τότε υπάρχουν πολλές πιθανές παγίδες. Τέτοια ήταν και η ανύψωση των ζώων με βίντσι. Έσπασε από το βάρος. Τελικά ένας συνδυασμός καθαρής αποφασιστικότητας, αφρολέξ για άνεση και ασφάλεια, σκοινιών για ανύψωση, βρεγμένων σεντονιών, λιχουδιών, και ενός φορτηγού VW έκαναν τη δουλειά. Η ανύψωση των δελφινιών ήταν εύκολη και αφού φορτώθηκαν ασφαλώς οδηγήθηκαν στην ακτή. Ντυμένοι για σερφ, οι δυο ήρωες μας μετέφεραν προσεκτικά τους φίλους τους στη θάλασσα, και μετά, φορτωμένοι με λιχουδιές, κωπηλάτησαν πάνω στις σανίδες του σερφ ελπίζοντας να παρασύρουν την Puka και την Kea στα ανοιχτά.
H Puka ήταν πάντα η πιο δυναμική από τις δύο και πήγε προς τον ωκεανό πριν να προλάβεις να πεις: «Προσοχή dolphin friendly τόνος». Η Κέα από την άλλη, παρέμεινε κοντά στην ακτή για μερικές μέρες, προς μεγάλη χαρά των ντόπιων και των σέρφερ, και κατάφερε να αποφύγει τις απόπειρες επαναιχμαλώτισής της. Πίσω στο εργαστήριο το επόμενο πρωί, στη θέση των ζώων που έλειπαν ήταν δύο φουσκωτά πλαστικά δελφίνια και μια γραπτή εξομολόγηση σε κοινή θέα:
«ΠΗΓΑΜΕ ΓΙΑ ΣΕΡΦ – Puka, Kea, Kenny και Steve»
Οι δύο άντρες παραδόθηκαν την επόμενη μέρα αφού έδωσαν μια συνέντευξη τύπου, και αργότερα καταδικάστηκαν για κακουργηματική κλοπή, αλλά κέρδισαν την επιδοκιμασία, μεταξύ άλλων, και του Αμερικανικού Συλλόγου για τα Δικαιώματα των Ζώων, που δήλωσε ότι: «Τα ζώα περίμεναν πολύ καιρό για αυτό». Κι ενώ τα ονόματα τους χάθηκαν στην αφάνεια, το ενδιαφέρον των διεθνών μέσων μαζικής ενημέρωσης έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να επικεντρωθεί η προσοχή στα αιχμάλωτα δελφίνια. Αυτή η απλή πράξη ήταν η πρώτη τέτοια επιτυχής απελευθέρωση, και από τότε ακολούθησαν κι άλλες, μαζί με την αποκατάσταση των δελφινιών που κρατούνταν όμηροι της ανθρώπινης διασκέδασης σε όλο τον κόσμο: τόσο πολύ, που στη Μεγάλη Βρετανία είχαν όλα εξαφανιστεί μέσα στα επόμενα είκοσι χρόνια.