Σήμερα θα πούμε ένα παραμύθι. Ένα μύθο. Πάσα ομοιότης με πραγματικές καταστάσεις είναι απλώς συμπτωματική.
Μια φορά και έναν καιρό σε μια χώρα ξεσκισμένη από τα λαμόγια, τους πολιτικούς παραδοσιακά πλέον αγορασμένους και πουλημένους, τα μεγάλα αρπακτικά αποφάσισαν να ξεμπερδεύουν μια κι έξω με τους απομένοντες ατίθασους Γαλάτες, που είχαν το θράσος να κάνουν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, να κάνουν κοινωνικό έργο και τέτοια απαράδεκτα. Έστησαν λοιπόν οργανωμένο σχέδιο. Για χρόνια χρηματοδοτούσαν, γενικώς και αορίστως, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, με χαλαρούς όρους, έτσι ώστε όσο γίνεται περισσότερα λεφτά να φαγωθούν από λαμόγια. Στο κάτω κάτω δικά τους ήταν τα λεφτά που δίναν; Κλεμμένα κι αυτά ήταν. Οπότε, μετά από χρόνια, να επανέλθουν στο θέμα επισταμένως, και, να βάλουν τους δικούς τους τους γερμανοτσολιάδες να ουρλιάζουν να καταγγέλουν για απατεωνιές λαμογιές και τα τοιαύτα μέσα από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, τα οποία βεβαίως και αυτά έχουν φροντίσει προ πολλού να τα έχουν δικά τους. Κλασικά αυτά, κλασικά κόλπα, κλασικές μέθοδοι, δοκιμασμένες συνταγές βρε παιδί μου.
Για να κάψεις τα χλωρά, πρέπει να συσσωρεύσεις πολλά ξερά, και να δώσεις τη φωτιά, και έτσι τα χλωρά να καούν μαζί με τα ξερά που ενδιαφέρουν εσένα και θέλεις να φύγουν από τη μέση. Ξέραν, και ξέρουν, ότι πάντα κάποια πρόβατα όλο και θα ξεφεύγουν από το μαντρί. Τόσα χρόνια, καμιά ενέργεια για ελέγχους. Τα λαμόγια ανενόχλητα τρώγανε, τρώγανε, τρώγανε. Και ποια είναι αυτά θα ρώταγε κάποιος, από πού προέρχονται; Βεβαίως υπάρχουν και τα πιράνχας, αλλά το μεγάλο φαγοπότι είναι ένα προνόμιο που ανήκει στους καρχαρίες. Αν δεν το ξέρετε πάτε ρωτήστε την κουτσή Μαρία να σας το διαβεβαιώσει. Όμως στο απυρόβλητο αυτοί. Προστατευμένοι από το ίδιο το λαμογιοσύστημα που τους έχει ανάγκη για τη βρωμοδουλειά. Από τα δέκα εκατομμύρια της χώρας, λιγότερο από το 1% δεν ήξερε τι έχει, αλλά η εφορία τσάκιζε επιμελώς καθημερινά και ανελέητα φυσικά πρόσωπα και οικογενειακές επιχειρήσεις και έκλεινε τις δουλειές του κοσμάκη. Όχι τις μεγάλες επιχειρήσεις, μόνο τις μικρές. Να φεύγουν από τη μέση οι πολλοί μικροί, να ανοίγουν οι λεωφόροι της αγοράς για τους καρχαρίες. Κλασικά πράγματα βρε παιδί μου. Οι φορομπήχτες, οι οικονομικοί δολοφόνοι του λαού, υπό το πρόσχημα της τσιμπίδας του νόμου, έκλειναν δουλειές κάθε μέρα, να βγάλουν τον κόσμο στην ανεργία, να τον τσακίζουν στα πρόστιμα, να τον καταχρεώσουν, μη τυχόν και χάσει καμιά δεκάρα το ιδιωτικό κράτος των μεγαλοκαρχαριών, που, μια και το έφερε η κουβέντα, συμπτωματικά φρόντισαν επιμελώς για μια παράλληλη και δύσκολη δουλειά, να παρακάμψουν το λαό και την εθνική κυριαρχία και να τον κάνουν δέσμιο κάποιου ψευτοχρέους. Κλασικά πράγματα.
Από πουλημένους δημοσιογράφους και πουλημένα βρωμοκάναλα, τι να περιμένεις. Έτσι οι ΜΚΟ, αλλιώς οι ΜΚΟ, μέρα νύχτα ουρλιαχτά και υστερία. Δόθηκε εντολή λέει για έλεγχο, για να ελεγχθεί εάν φαγωθήκαν λεφτά. Από εκείνα που φάγαμε μαζί ντε. Ποιος όμως αποφάσισε, ποιες οργανώσεις θα ελεγχθούν; Αυτό κανείς ποτέ δεν το έμαθε. Τζιζ, αυτά δεν μαθαίνονται. Όχι βέβαια. Κρατικό απόρρητο και τα σκυλιά δεμένα. Κάποιες κακές γλώσσες κάνανε λόγο για προστατευόμενες οργανώσεις πρώην υπουργών, πρωθυπουργών, δευτεροϋπουργών, και τριτοϋπουργών. Κανείς ποτέ δεν έμαθε εάν τέτοιες ελέγχθηκαν. Όμως, έτσι από σύμπτωση, καθαρά σύμπτωση βρε παιδί μη παρεξηγηθούμε κιόλας, κάτι οργανώσεις της πραγματικά μαχόμενης οικολογίας για παράδειγμα, ελέχθηκαν. Και ελέχθηκαν σκληρά. Με υπερβάλλοντα ζήλο. Παράδειγμα κάποια Περιβαλλοντική Πρωτοβουλία ή κάπως έτσι πως τη λέγανε, όπου αφού ο έλεγχος δεν αποκάλυψε καμία ατασθαλία, ψάξανε και βρήκανε (τι ταλέντο έχουν αυτοί οι εφοριακοί άλλο πράγμα, γι΄ αυτό από αρχαιοτάτων χρόνων αποτελούν την πλέον αγαπητή σε όλους επαγγελματική ομάδα), βρήκανε κάτι τυπικές παραβάσεις (ο θεός να τις κάνει τέτοιες), ψάξε ψάξε κάτι θα βρεις, που έγιναν όμως πριν από πολλά χρόνια οπότε με τις δέουσες προσαυξήσεις στα πρόστιμα επί των προστίμων να βγαίνει ένα καλό καλό νούμερο, να μη μπορεί να πληρωθεί, να μην υπάρχουν τα λεφτά στο ταμείο. Όλα αυτά τα νούμερα βεβαίως νομίμως είναι φανερά, δεν κρύβονται, οπότε ξέρει ο βλάχος τι έχει η ΜΚΟ στον τορβά.
Φίλε αναγνώστη, αν ήμουνα σίγουρος ότι σήμερα γουστάρεις να απολαύσεις ένα ανάγνωσμα που να σού ανεβάσει το αίμα στο κεφάλι, θα συνέχιζα το γράψιμο. Θα σταματήσω όμως. Η συνέχεια θα έρθει στην ώρα της, και μην ανησυχείς δε θα το χάσεις το επεισόδιο. Μπορεί να αργήσει λίγο ακόμα, αλλά θα έρθει. Κάποτε θα έρθει. Και θα είναι πιο ενδιαφέρον από τα λόγια. Θα είναι όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή που τα λαμόγια του ιδωτικού κράτους και οι πουλημένοι υπηρέτες τους θα ψάχνουν να βρουν πέτρες να κρυφτούν και δε θα βρίσκουν. Τότε να δεις πλάκα. Προς το παρόν, μένουμε στα παραμύθια, για να είμαστε εντάξει και με το νόμο, άλλωστε ελευθερία λόγου σημαίνει να μιλάς χωρίς να έχεις υποχρέωση να ικανοποιήσεις κανέναν, ή μήπως κάνουμε λάθος; Όποιον δεν του αρέσει αυτά που λέμε ξύδι που κάνει καλό και στα νεφρά που λέει ο λόγος, και στο κάτω κάτω μαλάκες είμαστε και δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας οπότε δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας αδελφοί συνεχίστε τον ύπνο στο άλλο πλευρό και καλά όνειρα, βουρ όλοι μαζί να δικαιώσουμε τον τίλο του homo sapiens. Μη χάσουμε μονάχα το βραδινό σήριαλ, το Χαιβάν Μπουνταλά. Για τον καρκίνο, την εξαθλίωση, και τα λοιπά προβλήματα, φταίνει ο θεός, ο διάβολος, ο βούδας, οι εξωγήινοι.